personal

Zit je dan, in de woonkamer, op de bank. Blof op de achtergrond. Vertelt me over gebroken harten en vertrokken zielen. Welke van de twee ik ben, ik weet het niet.

Ik heb er moeite mee. Moet het kwijt maar weet me niet hoe te verwoorden. Stiekem verdwaald. Verdwaald dat zeker. Maar stiekem omdat niemand dat aan me kan zien.

Stiekem,omdat ik alleen huil als niemand erbij is. Dan laat ik de stromen gaan. Zo eens in de zoveel tijd.

In een god geloof ik, maar ik weet niet hoe ik hem moet noemen. Hoe hij moet heten. Het is me opgelegd. De islaam. Ik ben het niet, ik ben geen moslim. Maar hoe vertel je iedereen die ervanuit gaat dat je het wel bent, dat je het niet bent. De bijbel staat in de kast, en van een koran kun je niets zien in het huis. Ik ben verloren, en god heeft mij nog niet gevonden.

Het maakt me ook boos. Misschien, zo vermoed ik. Is dit zijn manier van mij straffen. Moet ik hier doorheen voor mijn gedrag. Voor al mijn fouten. Maar iedereen maakt toch fouten? Waarom voel ik die van mij dan zo hard afketsen tegen het hart dat vroeger ooit van staal was. Tegenwoordig is het een stuk glas, breekbaar voor elk woord, scherven naar binnen stekend bij elk dilemma of dramastuk.

Wie hoort mij? Wie ziet mij.